“Ik wil niet alleen zijn, ik denk niet dat ik dat red.”
Een diepe zucht volgt. Een traan biggelt over haar wang. Ze zit al jaren in een relatie waarin ze alles geeft wat ze heeft en het wil maar niet lukken. Maar ze houdt vol en blijft proberen. Ergens weet ze wel dat het zinloos is en dat ze op een dood spoor zit, maar het alternatief, weggaan, is nog erger.
En ik begrijp het!
Ik heb mezelf ook jaren weggegeven, me totaal gericht op mijn partner. Ik had geen idee wie ík was, wat ík graag wilde. Ik was voortdurend gericht op bevestiging van mijn partner.
Mijn focus lag volledig op de buitenwereld en het passen in het plaatje. Ik zocht niet uit wat ik zelf eigenlijk wilde. Ik had dus geen idee wat voor mij echt belangrijk was.
Onzeker
En dat was onzeker. Zo onzeker dat ik niet alleen durfde zijn. Ik had immers geen basis in mezelf. Wie zou ik zijn zonder mijn partner?Niks, niente, nada. Ik was een leeg vat, zo voelde ik het, en hoe kan een leeg vat overleven in een angstige wereld?
Want ook dat ervoer ik. De wereld was een onveilige plek waarin ik moest zien te overleven. Zelf verantwoordelijk zijn voor mijn leven, in mijn eentje, was een schrikbeeld.
Vasthouden aan mijn verhaal
Mijn partner was mijn veiligheid, mijn zekerheid. Ik bleef vasthouden aan dat verhaal dat ik mezelf voorhield. Ik had dat immers mijn leven lang al ervaren. Als kind had ik ontdekt dat me aanpassen de beste manier was om te overleven. Wat moest ik als er niemand meer was om me aan aan te passen? Wat moest ik zonder mijn verhaal?
Hulp helpt
Uiteindelijk heeft hulp vragen mij geholpen om de belangrijkste eerste stappen op het pad van zelfstandigheid en vertrouwen in eigen kunnen te zetten. Het is me nu duidelijk hoe ik in een gedachten cirkel vastzat waar ik zelf niet uit kon komen. Ik had het echt nodig om me een tijdje ‘vast te klampen’ aan iemand anders dan een partner om los te kunnen komen van het idee dat ik het zonder partner niet zou redden.
En om de noodzakelijke stappen te zetten om vertrouwen in mezelf op te bouwen en weer in contact te komen met mijn eigen behoeften en verlangens. En ook om mijn eigen kwaliteiten en mogelijkheden te gaan zien en te gaan zien dat ik het zelf kon en eigenlijk een heel tof mens ben als mezelf.
Je hoeft het niet alleen te doen
Hulp vragen wordt gelukkig steeds minder gezien als een teken dat er een draadje aan je los zit of dat je een zwakkeling bent. Steeds meer gaan we zien dat we elkaar nodig hebben en dat juist dat duwtje in de rug, dat luisterend oor, dat begrip voor waar je doorheen gaat zo belangrijk en helpend is. En iemand die weet wat je doormaakt en wat de moeilijke pijnpunten zijn en die dat heeft overwonnen kan zowel een voorbeeld zijn van wat mogelijk is als een veilige haven om te leren hoe je daar komt.
Herken je de angst om het zelf niet te redden, zit je vast in je verhaal en kun je het niet anders zien dan je doet, raap dan al je moed bij elkaar en vraag om hulp. En zoek iemand die je begrijpt en bij wie je je veilig voelt en vertrouw erop dat ook jij alles in je hebt om er bovenuit te groeien en jezelf te vinden. Want dat kun je.